ΠΗΓΕΣ ΑΣΒΕΣΤΙΟΥ
Το ασβέστιο είναι το βασικότερο μέταλλο που συμμετέχει στο σχηματισμό των οστών και η έλλειψή του οδηγεί σε οστεοπόρωση. Η επαρκής πρόσληψη από τις τροφές και η σωστή απορρόφηση από τον οργανισμό είναι ουσιώδης για υγιή οστά.
Τα γαλακτοκομικά προϊόντα είναι μια καλή πηγή ασβεστίου. Υπάρχουν επίσης μικρά ποσά σε άλλα τρόφιμα συμπεριλαμβανομένων των ψωμιών, στα δημητριακά, στα φρούτα και λαχανικά, στα ψάρια που μπορούμε να τα φάμε με τα κόκαλα τους (π.χ. κονσέρβα σολομό και σαρδέλες), ταχίνι, αμύγδαλα, σύκα και τρόφιμα που ενισχύονται με ασβέστιο. Απαραίτητη ημερήσια πρόσληψη: 1.000-1.200 mg ασβεστίου.
Βέβαια η επαρκής ποσότητα ασβεστίου σε ένα τρόφιμο δεν εξασφαλίζει και την επαρκή απορρόφηση αυτού. Αυτή εξαρτάται από την επάρκεια βιταμίνης D αλλά και από την παρουσία παραγόντων όπως ο φώσφορος και η λακτόζη, αλλά και απουσία παραγόντων όπως οι φυτικές ίνες, τα λιπαρά οξέα, η καφεΐνη, το αλκοόλ και ο καπνός.
Η βιταμίνη D παίζει τον βασικότερο ρόλο στην απορρόφηση του ασβεστίου και παράγεται κυριότερα από την έκθεση του δέρματος στην ηλιακή ακτινοβολία. Υπάρχει και σε τρόφιμα, όπως εμπλουτισμένες μαργαρίνες, καθώς και διάφορα ψάρια ή παράγωγα αυτών. Πέρα από την απορρόφηση ασβεστίου η βιταμίνη D σχετίζεται με το ανοσοποιητικό σύστημα, το καρδιαγγειακό και έλλειψή της φαίνεται να αυξάνει την πιθανότητα πτώσεων.
ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Η κινητοποίηση και επιστροφή στις δραστηριότητες της καθημερινότητας είναι μια σύνθετη πράξη με συνιστώσες τον γιατρό, τον ασθενή, τον φυσικοθεραπευτή και τον τεχνίτη ορθώσεων (όρθωση χαρακτηρίζεται κάθε ορθοπαιδικό βοήθημα, όπως κηδεμόνες, υποδήματα, πέλματα, νάρθηκες).
Σε γενικές γραμμές η κινητοποίηση του ασθενούς πρέπει να είναι άμεση, καθοριζόμενη από τον ιατρό, να επιβλέπεται να επιτελείται και να κλιμακώνεται από τον φυσικοθεραπευτή και όπου χρειάζεται να επικουρείται από όρθωση.
Γενικότερα, στο κάτω άκρο, η φόρτιση μπορεί να είναι μερική (στήριξη με ελάχιστη τοποθέτηση βάρους >15%). Ήπια (ως 50% του σωμ βάρους) και πλήρης με 100% του βάρους με σταδιακή κλιμάκωση στην πλήρη λειτουργικότητα. Για το άνω άκρο συνήθως εκτελείται παθητική κινητοποίηση από τον φυσικοθεραπευτή, ενεργητική υποβοηθούμενη, ενεργητική και στη συνέχεια ενδυνάμωση.
Το χρονικό διάστημα μεταξύ των σταδίων αποκατάστασης καθορίζεται από την κατάσταση του ασθενούς, τον τρόπο αντιμετώπισης, και τον βαθμό ίασης του ασθενούς. Ειδικές ομάδες, όπως ηλικιωμένοι και επαγγελματίες ή ημιεπαγγελματίες αθλητές μπορεί να χρειαστούν εξατομίκευση.
Τον σημαντικότερο ρόλο ωστόσο έχει ο ασθενής του οποίου η προτέρα κατάσταση, οι συμμόρφωση στις οδηγίες, η εκτέλεση του προγράμματος, η ισορροπημένη διατροφή, ο έλεγχος του βάρους, του καπνίσματος, της κατανάλωσης οινοπνεύματος και η τροποποίηση της καθημερινότητας θα καθορίσουν το αποτέλεσμα.
ΠΤΩΣΕΙΣ
Ως πτώση ορίζεται η ξαφνική και χωρίς πρόθεση αλλαγή θέσης που έχει ως αποτέλεσμα την μετάβαση σε χαμηλότερο επίπεδο, με ή χωρίς τραυματισμό. Περίπου 20% των πτώσεων απαιτούν ιατρική βοήθεια και 5% καταλήγουν σε κάταγμα με σημαντικότερα τα κατάγματα σπονδυλικής στήλης και ισχίου. Οι πτώσεις οφείλονται για το 28% των θανάτων ( ηλικίες 70-79 έτη), 46% των θανάτων (ηλικίες 80-89 έτη) και 65 % των θανάτων (ηλικία άνω των 90 ετών). Ακόμα και χωρίς τραυματισμό οι πτώσεις έχουν σημαντικό ψυχολογικό αντίκτυπο καθώς πλήττεται η αυτοεκτίμηση και το αίσθημα ανεξαρτησίας του παθόντα.
Οι Παράγοντες που συμβάλουν στην αύξηση της συχνότητας των πτώσεων είναι τόσο ενδογενείς (διαταραχές στην όραση, νευρολογικές και καρδιολογικές παθήσεις όπως η κολπική μαρμαρυγή και η νόσος Parkinson, ο διαβήτης και οι μεταβολές στη μυϊκή μάζα και τα αντανακλαστικά λόγω ηλικίας) και εξωγενείς όπως ακατάλληλα ρούχα και υποδήματα και κίνδυνοι του περιβάλλοντος (ολισθηρότητα, εμπόδια). Οι παρεμβάσεις που πρέπει να γίνονται για να μειωθεί ο κίνδυνος πτώσης ,πρέπει να είναι πολυπαραγοντικές με αντιμετώπιση των ενδογενών και εξωγενών παραγόντων, όπως ρύθμιση του σακχάρου, κατάλληλα υποδήματα και βοηθήματα και απομάκρυνση/τροποποίηση περιβαλλοντικών κινδύνων καθώς και προγράμματα ασκήσεων ενδυνάμωσης και ιδιοδεκτικότητας.